Kriebelbeestjes

(23 feb 2007)

 

Al een paar weken hangt er op de deur van Mia d'r klas een aankondiging. De boodschap die erop vermeld staat is er 1 gelijksoortig aan een aankondiging van de pest zo lijkt het: "in deze klas is hoofdluis geconstateerd!" staat er in vette, grote, rode letters te lezen. Ouders die de deur voorbijlopen stoten elkaar aan en kijken veelbetekenend naar het vel papier. Kinderen die niet in deze klas thuishoren worden gauw aan hun mouw meegetrokken. Deze klas moet gemeden worden!
Wat een onzin denk ik nog. Overal is toch luis, dat hoort nu eenmaal bij kinderen.


Woensdagavond 23.30 uur kwam het alarmerende telefoontje; "met de moeder van Katja, ik heb zojuist bij Katja hoofdluis gesignaleerd en aangezien onze dochters nogal knuffelig met elkaar zijn dacht ik dat ik je maar even van dit vervelende nieuws op de hoogte moest brengen. Ik hoop dat Mia geen luisjes heeft maar ik zou het toch even controleren". Op een doordeweekse dag rond dit tijdstip lig ik normaliter te maffen. Zo ook nu, maar na dit bericht... weg laconieke gevoel over de aankondiging op de deur. Dit kwam wel heel dichtbij en oei wat had ik opeens een kriebel op mn kop! Op alle plekken waar ik haar heb (al dan niet gemilimeterd) begon het plotseling fanatiek te jeuken.
Doemscenario's van vroeger - van mijn moeder rennend door het huis met een rol vuilniszakken en pakken met waspoeder, de hele dag door wassend, vloekend en tierend, mijn broertje en ik, hangend boven een wit vel en met een speciale luizenkam( waar je haar trouwens vreselijk verkeerd van gaat zitten) maar blijven kammen, kammen en kammen (en de schrik van je leven als er werkelijk waar echt zo een gore luis vanaf jouw hoofdhuid op dat papier neervalt, en nog erger, het geluid wat zo een luis maakt als je hem met je nagel in tweeen splijt. En ik ga nog verder.. de rode streep die de gespleten luis achterlaat op dat witte vel, JEK!), stinkende chemische shampoos met ontplofte kapsels als gevolg - waren kennelijk heel diep weggestopt in mijn geheugen maar komen plotsklaps boven. Nee met mijn nachtrust was het gedaan.

Naast mij ligt Mia in een diepe onschuldige slaap, met haar lange witte haren uitgewaaierd over het kussen. Toch zonde als daar een luizenkam doorheen moet. Maar ik moet gaan kijken, gaan checken of er ongedierte op haar hoofdhuid aan het rondscharrelen is. Voorzichtig til ik een lok op. Ik zie niets, pak de zaklantaarnpaal (zoals zij hem noemt) erbij, schijn goed, vooral plekken op het achterhoofd en achter de oren schijnen favoriet te zijn voor die rotdieren. Beweegt daar iets? Nee dat is een zandkorrel. Voorzichtig draai ik haar hoofd om en bekijk de andere kant. Maar ook daar bespeur ik geen kriebelbeestje. Zijn wij de dans ontsprongen?

De volgende dag koop ik bij de apotheek preventief voor 40 euro antiluisspullen. Daarbij zit ook de geweldige luizenkam waarmee ik direct mijn eigen haar ga haar doorploeteren. En ja hoor... net als vroeger is mijn haar gelijk weer statisch. Nee geen luis, wel een hoop ander wittig spul wat ik maar toeschrijf aan de haarlak die ik gebruik. Mia en ik hebben mazzel, wij hebben geen luis! Nog niet in ieder geval..

Die avond belt de moeder van Katja op. Of we nog wel zin hebben om de volgende ochtend naar het speelkasteel te gaan met Katja. "Ja natuurlijk joh, gezellig!" hoor ik mezelf gemaakt vrolijk zeggen. Maar van binnen denk ik "trek je Katja dan wel een burka aan?"

Dansbaar

Ik denk dat ik heel goed kan dansen. Mensen denken daarentegen dat ik een grap maak, maar ik denk het ECHT. Alle soorten dans beheers ik eigenlijk wel. Dat bracht me ertoe deel te nemen aan een multiculturele dansdag in de Egelantier. Ik had vriendin Judith en mijzelf opgegeven voor:

09.30 uur Tapdance, anderhalf uur kennismakingsworkshop
11.30 uur Flamenco, anderhalf uur kennismakingsworkshop
13.30 uur Afrikaans, anderhalf uur kennismakingsworkshop

Judith en ik hadden onze prachtige gestippelde Flamencoschoentjes aan. Het eerste uurtje tapdance ging goed. Het laatste half uurtje tapdance al wat minder. Maar niet getreurd, we hadden pauze, konden onze voeten even wat rust gunnen en de energie weer opbouwen. Ik was er wel al uit, dit soort Tapdance was niets voor mij. Ik kon deze amateurcoordinatie en het onbeheerste voetenwerk niet volgen. Maar dat lag uiteraard niet aan mij, ik beheers immers alle danssoorten, de leraar had gewoon zeer slechte muziek uitgekozen! En waarom deden we eigenlijk niet gewoon Fred Astaire na?!

Mijn favoriete dans begon, Flamenco. Dit moest goed gaan, want kon ik s 'avonds thuis met de gordijnen dicht niet prima mee-flamenco-en met mijn 3 uur durende dansflamencoDVD? En had ik niet flink wat aandacht besteed aan de voorbereiding op de strenge doch gepassioneerde mimiek van de flamencodansers? De leraar was dit keer onbetwist de schuldige. Deze goddelijke Spanjool incl. rond kippenkontje en met intens bruine ogen bleek ook nog te beschikken over een zeer opzwepend percusionistisch talent, een talent waar ik sowieso al als een blok voor val. Al Spaanse kreten uitstotend, (nee het bleef niet alleen maar bij het alombekende OLE) keek hij mij (en waarschijnlijk iedere andere leerling) zwoel in de ogen. Met als gevolg: 12 flitsende meiden swingend, zwierend en klappend op de maat... behalve 1. Ik smolt! Mijn zorgvuldig geoefende passie-look was verdwenen, ik kwijlde (!), had een kop als een boei, maakte een heel eigen versie van de choreografie (in mijn geval dus bar weinig choreografie) en kon aan niets anders denken dan aan DIE SPANJOOL IN MIJN BED!!!

Afrikaans dan maar. De stippelhakken moeten uit, Afrikaans dansen doe je natuurlijk op blote voeten, lekker oer.
Gedver weer zo'n heerlijke leraar met prachtbud, nog donker naglimmend van de les ervoor. He, ik was de oudste!! En niet zomaar de oudste, nee echt de alleroudste!! Alleen vriendin Judith was nog krap boven de 30. Al heel rap begreep ik waarom. Ik weet niet of jij wel eens hebt gezien hoe ze in Afrika dansen? Ik heb het thuis ook wel geprobeerd op mijn Putumayo muziek, en deed het echt niet verkeerd. Mia was in ieder geval flink onder de indruk. Helemaal toen ik haar vertelde dat dit een stokoude, originele, mysterieuze, zielehelers dans uit Nigeria was, die alleen maar gedanst mocht worden door moeders in ondergoed met donker los hangend haar... Ik was dus van het volste vertrouwen toen ik me inschreef voor deze les. Maar dit tempo?! Nee dat was voor elk van deze jeugdige deelneemsters te snel. Toch? Niet dus, ik zag kromme benen, gebogen voeten, schuddende hoofden en wild gebarende armen, ritmisch gelijk en precies zoals het hoort bij Afrikaans dansen. Ik zag zelfs sommige deelnemers al dansend een ontspannen lachje produceren... een lachje! En ontspannen notabene!! Ik had pijn, overal. In mijn kaken van het proberen mee te lachen, in mijn billen en onderrug van mijn pogingen toch die bepaalde Afrikaanse heupschokbeweging (wordt volgens mij ook wel bij bepaalde paringsrituelen gebruikt) onder de knie te krijgen. Zelfs de binnenkant van mijn handen vertoonden blauwe plekken dankzij de vele klapbewegingen bedoeld om mededansers aan te sporen (alsof ze dat nodig hadden, ze leken allen inmiddels allang op soepel dansende blanke negerinnen).

"En, vond je het een leuke dag?" vroeg Judith na afloop. Ja ik vond het heel erg leuk, en leerzaam bovendien. Zo heb ik geleerd dat ik eigenlijk veel beter ben in solo's, voor een spiegel of voor intiem publiek. Mia en apie zien al uit naar vanavond, Arabic Groove in the Livingroom!!

Sweet Sixteen

Onze straat heeft een nieuwe dagbladbezorger. Ik weet dat, omdat ik sinds een paar dagen ‘s-morgens om 04.45 uur gewekt word, door het geluid van zijn scooter. Yeng, Yeng.... iehhhh. Yeng, Yeng.... iehhhh. Van die scooters van tegenwoordig, worden wij volwassenen toch helemaal gestoord?! Slaaptekort door geluidsoverlast en geïrriteerde zenuwen, dat krijg je er van. En dan die gevaarlijke rijstijl, tegenwoordig midden op de rijbaan! Nou ik snij ze hoor. Met hun 16 jaren denken ze zeker dat ze er al zijn, dat ze het helemaal gemaakt hebben in de wereld. Ze komen potverdorie nog maar net kijken! Die dweilen vertonen natuurlijk dit nieuwerwetse ADHD gedrag doordat ze de hele dag naar die rare housemuziek luisteren. Ravestyle, jumpstyle en newstyle, rotstyle zal je bedoelen! En maar over leeftijdsgenootjes van het andere geslacht fantaseren en maar heupbroeken dragen. Respectloos gewoon, denken alleen maar aan zichzelf! Nee, dat ging vroeger wel anders..... toch?

Want er was eens een tijd, een tijd nog niet eens zo heel lang geleden. Ik was 15, zag eruit als 13 en had het lichaam van een 9-jarige. Ik was piepjong en felbegeerd. Op mijn jezusfiets zwierde ik over ons plein in Molenwijk. Ik was mij wel degelijk bewust van de flirtende blikken van het groepje jongens daar op de hoek. Ik wapperde wat met mijn lange blonde haren en zetten mijn voet in zo’n positie op de trapper dat mijn nieuwe Nikes extra goed te zien waren. Mijn coole rugzak hing – daar waar hij hoorde - aan het stuur. Het was hoogzomer en bij elke juvenile vierden de hormonen hoogtij. “He hoi jongens” riep ik zwoel. Deze opgeschoten pubers keken mij glunderend na. Nog 1 quasi onschuldige blik wierp ik over mijn schouder, en daar was toen die lantaarnpaal. Ik knalde er tegenaan, vloog door de lucht, schampte mijn schaambeen aan een stuk stuur en belandde ondersteboven in de bosjes. Ik kwam nog best redelijk fier overeind, lachte wat schaapachtig met die knakkers mee en liep het laatste stukje half kotsend van de pijn aan mijn edele deeltje naar huis. In de veilige haven van onze tuin bekeek ik de schade: een zwartpaarse bult bovenop mijn tot dusver ongeschonden venusheuvel. Uit frustratie om deze riante blunder trapte ik die fiets finaal in de vernieling! Hoppa, die had ik toch niet meer nodig want morgen.... ja morgen zou ik 16 worden!!!

Mijn 16e verjaardag, 4 september 1986. In de tuin stonden vader, moeder, opa en oma voor me te zingen. Centraal stond een groot voorwerp met een deken erover heen. Bij de 16e keer hoera trok mijn moeder de deken weg en daar stond hij dan: Glanzend metallic blauw, schitterend in het zonlicht… mijn droomvehical, mijn eigen VESPA CIAO! Alleen de naam al, prachtig toch? Vvvvespa Tsjauw. En dan dat knalpijpje. Een heerlijk bescheiden potje. Eigenlijk gewoon een zwart buisje met een minuscuul tuutje op het eind. “Deze bromfiets is zo goed als nieuw en zal nog heel wat jaartjes mee gaan”, drukte mijn vader - in zijn eigen jeugd bromfietsmaker - mij op het hart. “De carburateur en bougies heeft je vadertje eigenhandig vervangen, motor gecontroleerd, deze Tsjauw loopt als een zonnetje!” En om het te bewijzen startte hij de motor. Een lieflijk rrrrrr rrrrr, klonk uit mijn uitlaatje. En gaf hij wat meer gas, dan werd dat RRR RRR, maar ook niet meer dan dat. Zelfs mijn originele Vespa fietsbel klonk gesmeerd en voor die tijd goed luid en effectief. Mijn vader had gelijk, deze brommer was TOP!
Daar was dan ook de helm. Een groot wit geval van het trendy bromfietshelmmerk Nolan. De flitsende gouden strepen op deze Nolan zouden het goed doen. Mijn nieuwe leven stond op het punt te beginnen, ik zou nu compleet de blits gaan maken!

Nicht Jacq had eerder dat jaar al een bromfiets gekregen. Ook een prachtexemplaar: de Vespa Piaggo (Vvvvespa Piejaatsjiejoow). Oer-Italiaans en oer-degelijk. Die van haar reed 45 km per uur, die van mij 48. En samen maakten we de wegen in Haarlem e.o. onveilig. Die brommers waren ons leven, onze lifestyle. Door wind en regen gingen we naar karatelessen, de heuvel naar Nauwelaerts was pittig en steil, maar niets was die trouwe Vespa’s teveel. In scherpe bochten even de trapper in de juiste positie zetten, en dan ging je er zowat plat doorheen hoor! Gelukkig werd vriendin Ilja ook al snel 16. Want achterop op een Vespa was natuurlijk ook niet alles. Ilja werd verwend met de hitbrommer van dat moment, de Puch. Niet zomaar een Puch, maar de Puch Purly! In een lichtgele variant, met zoete roze strepen, uitgevoerd met een poederwitte airbrush swoosh en glanzende velgen. Bijpassende helm incluis, evenals bel. Maar ja, dit was wel een nieuwe bromfiets. En nieuwe bromfietsen moeten ingereden worden. Jacq en ik waren solidair, dus met z’n drieën, 20 km per uur op 3 geweldige bromfietsen, rrrrr rrrr. Best voor lul eigenlijk, maar gelukkig mochten we na een dikke week weer van RRR RRR.

We waren jong en wild, het was de tijd van Prince en Kate Bush, White Snake en Billy Idol, Sweet Sixteen!!!
Van Schalkwijk verhuisden we naar de Bosch en Vaart-buurt. Buurtcentrum Radar werd ingeruild voor bruisende Stalker-avondjes. Spijkerbroeken en oversized sweaters maakten plaats voor hotpants en netkousen. Daar reden midden in de nacht 3 slettebakjes op hun pruttelende bromfietsjes, RRR RRR. Zich niet bewust van de mogelijke geluidsoverlast. Want er gold maar 1 ding, en dat was IK! En verder: waar zijn de jongens?

Onze brommers bleven nog steeds belangrijk voor ons. Maar de omgang veranderde gestaag. We waren nu immers zo goed als volwassen. Die robuuste helm kreeg een vaste plek aan het stuur. Zo een mal ding op je hoofd is helemaal niet goed voor je getoupeerde pony. De trappers werden er af gesloopt. En het lieflijke zwarte pruttelpotje werd vervangen door een uitlaat van wat zwaarder kaliber. Die Puch Purly reed verdorie inmiddels allang 52, daar kon mijn Vespa Ciao toch niet voor onder doen?!
Yeng, Yeng.... ieehhhhh.

Nog hoor ik mijn vader mopperen over zijn opgroeiende dochter. Wijzend naar mijn zware oogmake-up, of ik soms met de kolenboer had gevreeën. Doorratelend over vroeger, zijn jeugd en zijn Tomos. Want vroeger, vroeger was alles veel beter.

Jaja...

Lieve K,

Lieveling,

Ik wil je langs deze weg even laten weten hoe welkom jij bent. Het heeft even geduurd, maar we hebben elkaar gevonden. Op jou heb ik jaren gewacht...
Het begon enkele maanden geleden. Je vroeg me of ik zin in je had, en ik hapte toe.
Misschien liepen we te hard van stapel? Het deed me veel pijn te moeten merken dat we niet goed bij elkaar pasten. Na veel wikken en wegen kwamen we tot de conclusie dat je echt teveel ruimte innam. Ik kon het gewoonweg geen plekje geven.
Weken gingen voorbij en we probeerden het opnieuw. Ik vond het spannend je weer te ontmoeten, zou de klik er nu wel zijn?
Daar was je dan, stralend kwam je me tegemoet. En wat een genot om te voelen hoe je dit keer soepel bij me naar binnen gleed. Dit was de match, dit was de fit waarnaar wij allebei op zoek waren!!
Een paar uur verder durf ik direct te beweren, dat jij een gat weet op te vullen. Mijn tong glijdt telkens langs je gladde contouren. Zo zacht en toch heerlijk stevig van vorm. Wat zie ik uit naar onze eerste culinaire date!
Mijn allerliefste implantaatkiesje... Iedereen mag het nu weten: ik hou van je!!

B