Dag 8 t/m 13: Knut uit de depressie, het "fijne" campinggevoel en de kliffen van Etretrat.

Navigatiesystemen, af en toe zou je ze toch?! Die van ons leidde ons dwars door Barcelona-stad, de snelweg richting de Dordogne op. Spaanse rijders zijn zeg maar nogal "gepassioneerd". Gelukkig ben ik dat ook (en is Mia wel wat gewend), toch nog ongeschonden 7 uurtjes later op de wonderschone camping aangekomen.

Camping Les Tailladis is wel een aanrader hoor. Niet te groot, leuk zwembadje + meertje, heerlijke wijn, Nederlandse eigenaar en over het algemeen rustige campinggasten en evengoed veel kinderen.

Toch was het echt weer even wennen, dat kamperen. Ja we hadden dan wel een rustig plekje, maar wie had voorzien dat wij precies tussen twee gezinnen in stonden waarvan de beide vaders enorme snurkers waren! Hier waren zelfs mijn 20-decibel-geluidsreducerende oordoppen niet tegen opgewassen. En dan dat openbare sanitairgedoe, het blijft gewoon smerig. Ik wil helemaal niet horen dat die knappe vader van 6 tenten verder naast mij op het toilet uitgebreid zit te ..... En al helemaal niet wat het bejaarde echtpaar van de overzijde snachts allemaal voor gymnastische toeren uithalen.

Maar als m'n kind blij is ben ik dat ook; Mia aan de vriendinnen, 4 ijsjes per dag en in het zwembad lekker haar eigen gang gaan. Zelfs ik heb het een dag gezellig met een campingvriendin en ook Knut en Laffe Hond vermaken zich opperbest.

Laffe Hond vond het slapen in een tent natuurlijk een feest der herkenning. En voor Knut hebben we een mooi kasteel bezocht.

Knut schoot zowat in een toeval toen hij het harnas zag wat erg veel leek op de gevechtsuitrusting die hij zelf vroeger altijd droeg. Alleen was dit volgens hem, gezien de kruisafmetingen waarschijnlijk size S en had hij destijds size XL (uitslovert).

Overigens kwamen wij overal in Frankrijk een vreemd soort streetart tegen. Zal wel een doel hebben... anyone?

Na 4 nachten op zo'n selfinfiliating matje, en een Mia die vanwege ons schuine plekje mij ook nog eens telkens half buiten de tent weet te werken, vind ik het gesneden; we pakken de natte zooi in (regen, ook in de Dordogne) en vertrekken naar Etretat.

Parijs hadden we geen zin in, in 1 stuk doorrijden (13 uur?) toch ook niet echt een optie, ik wilde de Unesco Werelderfgoed rotspartij van Etretat eigenlijk al een tijdje zien en zo waren we daar 8 uur later. Het was al avond en we waren best moe; maar de frisse zeewind, het spectaculaire uitzicht en de overheerlijke mosselen gaven ons een flinke stoot energie.

Knut vertelde honderduit over de Noormannen die hier vroeger de boel onveilig maakten. Hij glunderde en van zijn verongelijkte gevoel van een paar dagen terug was gelukkig niets meer te merken.

Knut en Laffe Hond werden nog zowat ontvoerd door een reusachtige zeemeeuw. Maar dan hadden ze hem ook maar niet op het strand moeten lopen uitdagen...

Hoe later het werd hoe gekker de kinderen gingen doen, bedtijd dan maar. Heerlijk geslapen, weer eens op een echt bed. Smorgens eerst nog een kei op het stenenstrand gescored (en hé, de winkels zijn nu wél open.. tja wat moet dat moet). Na een wandeling langs de bovenkant van de kliffen en wat fotomomentjes later - waarbij zelfs Knut en Laffe Hond de camera ter hand namen - is dan toch het moment daar; we gaan naar huis en we hebben er nog zin in ook!

Knut en Laffe Hond staken hun teleurstelling niet onder stoelen of banken. Of we ze niet achter wilden laten: "wat moeten wij nou straks weer in die suffe speelgoedbak tussen al dat onbereisde gepeupel".

Maar bij thuiskomst hadden we een uit Spanje meegebrachte verrassing voor ze in petto, waardoor de heimwee al heel snel als sneeuw voor de zon verdween.

En zo eindigt ons geweldige reisavontuur. Knut vindt het allemaal helemaal niet meer zo k*t, Laffe Hond mag van mij voortaan Dappere Hond heten en Mia en ik willen volgend jaar weer een roadtrip doen, dan misschien de USA? Maar nu eerst nog twee weken (na)genieten bij het strandhuisje. XX